Vijf euro extra kostte de ticket om eerste klas te kunnen reizen. De volgende ochtend zat ik met een houten paddenstoel in mijn hand te punniken in een uiterst comfortabele treinstoel. Geluk op de vierkante centimeter. 

Volgens mijn geliefde is punniken de meest zinloze activiteit op aard. ‘Wat moet je naderhand met zo’n wollen sliert?!’ ‘Wacht maar tot je jarig bent,’ was mijn spottende wederwoord. Daarnaast vond hij punniken een behoorlijk seksloze bezigheid. Dat beaamde ik. Het was ook de reden dat ik de klos niet bij me had tijdens de eerste date. Maar na anderhalf jaar verkering mag de ware aard van het vrouwtje onthuld worden. Ik ben een verborgen handwerkmuts. Voortkomend uit een verlangen naar stille eenvoud. Ergens van binnen zou ik het liefst onafgebroken ambachtelijke sjaaltjes willen breien voor politici op de rechterflank. Dat geeft ze hopelijk hun menselijkheid terug in het schrijnende gesodemieter over het kinderpardon. 

Het leek wel Kerstmis in de eerste klas. Dommelende reizigers in het decor van voorbijtrekkende, besneeuwde weiden. Ik punnikte voort, vervuld van een gevoel al was ik de maagd Maria zelve. Tot die man binnenkwam. Die man. Hij plofte voor me neer met een kracht van vier op de schaal van Richter. Ik vibreerde ervan. Daarnaast had hij z’n mannelijkheid gepoogd te ondersteunen met een dusdanige hoeveelheid eau de toilette dat mijn neusharen tot flinke, niesachtige trilling werden gebracht. Oftewel: hij stonk. Mijn Maria verdween ter plekke en veranderde in een vinnige vorm van Rita Verdonk: ‘Geen excuses. Weg met die kerel.’ 

Grootste gedachten van ergernis vervuilden mijn sereniteit. ‘Waar haalt een medemens het gore lef vandaan om zichzelf zo dominant geparfumeerd op te dringen aan de onschuldige ander?’ Ook kwam er een korte, kernachtige gedachte: Kut. Parfum hoort toch subtiel de stille verleiding te dienen? Een knipoog voor de neus. Een oorbare odeur. Dit was een heuse aanranding op ruikend vlak. Een oerknal in het aangezicht. Ik zocht naar oplossingen. ‘Hoi, zou je misschien je geur wat zachter willen zetten?’ of ‘Zelfs de slappe sliert uit mijn punnikpaddenstoel heeft op mij een sterkere erotiserende werking dan de walm die jij uitwasemt.’ 

            Ik besloot passief te blijven. Het was immers een stiltecoupé. Lawaai is niet toegestaan, stank wel. Zo heb ik al een aantal maal m’n felle lippen op elkaar moeten bijten bij nagellakkende meiden in de ochtendspits. Zeiken is mij soms niet vreemd. Alles went, spreek ik mijzelf dan lijdzaam toe. Schoenmakers ruiken lijm en leer ook niet meer. 

            De conductrice kwam en controleerde de riekende gast. Ik zat als een schoothondje klaar met mijn ticket, tot ik de volgende tekst opving: ‘Meneer, u zit verkeerd. Dit is eerste klas.’ De stank droop af en verliet de stilte. Het schoothondje kwispelde als een dolle. 

            De eerste klas was gereinigd. Ik punnikte door met een valse grijns. Als een trutje eerste klas zonder pardon. 

Vannacht droomde ik dat er op de school van mijn dochter een parfumeriezaak werd geopend. Hooggehakte, zwaar geurende en opgemaakte dames met glinsterende handtassen bevolkten luidkeels de klaslokalen. Ik zocht wanhopig naar potloden en prentenboeken, maar die waren nergens meer. Het lieve schooltje van mijn dochter, laatste baken van rust en oprechtheid, was ten prooi gevallen aan de welvaart. 

            Verdrietig werd ik wakker. Pluk van de Petteflet was dood. En nergens kon je nog een lieveheersbeestje over je hand laten lopen. De nachtmerrie resoneerde met mijn ware angst. De wereld glipt uit mijn handen en drijft een kant op die ik niet wil. Je houdt je vast aan een onbespoten bloemkool, maar het gif lonkt in alle hoeken. Klaar om afgevuurd te worden door de grote jongens van de portemonnee. En als je badend in het zweet roept dat je dat niet wil, noemen ze je een klimaatdrammer. Terwijl je oprecht bezorgd bent. Iets behouden wil van waarde. Noem het vogels. Er soms kinderen opstaan met een boodschap aan de wereldleiders. ‘Laat een leefbare aarde achter voor ons.’ En dat iedereen geraakt is, en toch weer een vliegtuigje pikt. Want, ach ja.

In mijn droom was naast de kleuterklas ook een filiaal van Ter Stal geopend. Dat moest, zeiden ze, als inkomstenbron. Het tekent mijn stille vrees dat alles uiteindelijk terechtkomt bij de cowboys van de commercie. Het onderwijs wordt overgenomen door Talpa en John de Mol ontwikkelt lesprogramma’s met als titel: ‘Iedereen BN-er.’ Kinderen worden klaargestoomd voor Twitter. Want aangezien alles geautomatiseerd is, hoeft de mensheid sowieso niets meer te kunnen. Behalve klikken, appen en doorlinken. Klinkt volledig absurd. Maar toch. Wie had ooit gedacht dat een ‘winstgevend ziekenhuis’ waarheid zou worden? 

De wereld glipt uit mijn handen. ‘Kijk,’ zei mijn vriend in de trein van Deventer naar Zutphen, ‘dit was ooit een mooi groen uitzicht. Nu staat er een kolossaal tuincentrum.’ Ook groen, maar dan anders. Hij vertelde me dat Nederlands grootste webwinkel z’n distributiecentrum in Waalwijk laat uitbreiden tot een oppervlakte van 100.000 m2. Dat zijn ongeveer twintig voetbalvelden, wachtend op de zooi die nog aan moet spoelen aan de Wadden. Ik zucht.

Heeft er iemand eigenlijk een idee voor Nederland? Waar het heen moet? ‘Hier komt een duurzaam distributiecentrum,’ las ik ooit langs de kant van de snelweg. ‘Hier komt geen distributiecentrum’ is nog altijd duurzamer, dacht ik direct. Ik dram of ram nu eenmaal graag mijn klimaatvisie de wereld in. We bouwen onze weilanden vol met distributiecentra, onze kasten proppen we vol met koopwaar. En ondertussen roept het kabinet dat niemand hoeft te betalen aan het Klimaatakkoord. De burger niet en het bedrijfsleven niet. Ik heb mijn konijnen gevraagd of ze een duit in het zakje kunnen steken. 

Er is wel geld. Er is genoeg geld. Maar we lopen er graag goed geparfumeerd bij. Want, ach ja. 

Het zijn altijd de relschoppers die het verpesten voor degenen die het goed bedoelen. Wat dat betreft zijn Kees van der Staay en consorten de hooligans onder de Christenen. Het doelwit was geen bushokje, maar de seksuele identiteit. Ze hebben het hele land getoond hoe verderfelijk het fanatiek aanhangen van een geloofsleer kan zijn. Een slecht visitekaartje voor de religie. Ik had nog een greintje God in m’n donder. Maar na de Nashvilleverklaring kreeg ik sterk de behoefte om mij voorgoed onder de atheïsten te scharen. Klaar met alles waar kerk aan kleeft. 

Gelukkig was het ganse land in volle verontwaardiging. ‘Blijf met je bekrompen tengels af van de waardigheid van onze homo’s.’ Dat is de hele week al mijn gedachte. Verder bespeur ik in het hart van mijn woede een aantal anale verwensingen, maar die hoeven hier niet uitgelaten te worden. 

Op de jongerensite refoweb.nl las ik dit: ‘Ik ben 16 jaar en homoseksueel. Ik kan me er niet tegen verzetten. Ik zou het graag willen, maar elke avond gaat het mis met mijn gedachten, enzovoort. Ik heb er nooit met iemand over gepraat en doe dit liever ook niet. Als ik tot God bid of Hij me wil bewaren denk ik soms dat ik mezelf kan weerhouden. Maar een paar uur later (soms nog geen halve minuut) bezwijk ik weer. Wat nu?’

Hem wordt o.a. aangeraden om iemand te bellen zodat ze samen kunnen bidden tegen deze verleiding. Een advies om van te vloeken. 

Daar waar ik iedere homo of lesbo een komst uit de kast gun, gun ik Kees en consorten een komst uit de kist. Leven met de overtuiging dat ieder mens een zondaar is en alleen bevrijd kan worden uit dit kwaad als hij of zij kiest voor het volgen van Gods woord, haalt toch elke sprankeling uit de schaamstreek. Juist daar waar het ware leven begint. God mag best zien dat het goed was. Maar ook voor hem gaan, als ik het tweepersoonsbed gereed maak voor de nacht, de gordijntjes dicht. Of zoals een Tukker zou zeggen: ‘Ik hoof ‘m d’r nich bie te hebb’n.’ 

Ik heb mij, opgevoed als katholiek kind, mijn hele leven moeten verhouden tot het fenomeen ‘goed mens moeten zijn’. Dit is de lichte variant op het begrip zondaar. Nog steeds word ik gekweld door schuldgevoelens als ik niet voldoe aan het goede. Te laat, te lui, te bang, te hebberig. Langzamerhand accepteer ik dat ik onvermogend ben. En dat dat goed genoeg is. Al lukt me dit zelden. Gods beeld kan funest zijn voor het zelfbeeld. Ik ben toch zeker God niet.

‘Blijf met je bekrompen tengels af van de waardigheid van homo’s’. Het kan niet vaak genoeg herhaald worden. Met dat greintje God in mij steek ik geen kaars, maar een regenboog op. Lesbo, homo, bi, laat je niet kasten! Elke uiting van liefde is nodig in de wereld.

Het is zo goed bedoeld. De oudere dame die haar snoeptrommel opent voor mijn dochter en met uitnodigende stem zegt: ‘Pak maar.’ Mijn dochter die met glanzende en gretige ogen kijkt naar het knalroze, zoete gerei dat haar aanstaart. Thuis krijgt ze appels. Ze giert en giechelt als ze het schuimpje in haar handjes heeft. ‘Pak er nog maar eentje, hoor’, zegt de vrouw, die merkt dat het haar wonderwel lukt om hier een kind dolgelukkig te maken. ‘Nee, hoor, het is genoeg’, zeg ik. De dame kijkt me met onbegrip aan en sluit teleurgesteld haar trommel. 

Inmiddels leg ik het niet meer uit. ‘Weet u, het is hier een snoepje, daar een ijsje, dan weer een koekje. Iedereen vindt het leuk om een kind te behagen met suikergoed. Kleine moeite, een zak spekjes kost geen drol bij de Wibra. Die blije blik. Daar doe je het voor. Dat lukt je niet met radijs. Maar het is bewezen dat suiker niet goed is voor een lichaam. Het breekt kostbare vitamines af. Het vervlakt de smaak. Gewenning aan mierzoet, maakt andere smaken minder aantrekkelijk. Geen wonder dat groentes onder kinderen niet populair zijn. Een wortel verbleekt bij smurfenijs. 

‘Mag ze dan een liga?’ Die vraag krijg ik als ik de geglazuurde roze koek weiger. Liga is de grootste leugen die ik ken. Liga liegt. Liga is geen verantwoord tussendoortje. Liga is slimme marketing sinds 1923. In liga zit net zoveel suiker als in een theebiscuitje. En Fristi, Sultanan en Roosvicee doen aan deze gezonde mythe mee. 

‘Ik wil die boterham met pindakaas,’ zegt het jochie in de trein. ‘Nee,’ zegt zijn moeder. ‘Eerst hartig dan zoet.’ Ze geeft hem een boterham met smeerleverworst. Ik wil ingrijpen en zeggen: ‘In smeerleverworst zit varkenslever, varkensspek, varkensvlees, varkenscollageen, rijstebloem, zout, gehydrolyseerde soja-eiwitten , glucosestroop, dextrose, specerijen, sorbitol, ascorbinezuur, E304 en E307, suiker, gefermenteerde rijst, gistextract, aroma en conserveermiddel E250. Smakelijk eten! Ik zou voor de pindakaas gaan!’ Maar ik zeg niks. Elke ouder heeft het recht om z’n eigen kind te voeden met onwetendheid. 

Op het kindermenu staat patat met appelmoes en knakworst. Of pannenkoek met stroop. Een kind is geen onnozele kabouter die je kunt volproppen met culinaire gemakzucht. Net als taalontwikkeling, bestaat er smaakontwikkeling. Weg met de potjes en de zakjes! De Olvaritjes en de ‘in-een-hand-omdraai’- pakjes! Hoppa aan de olijven met dat grut. De bessen en de noten. En heus wel soms: Een dikke, vette ijsco!

‘Ja, maar, ik kan toch niet elke dag voor mijn eigen moeder gaan zorgen. Die woont in Vlissingen!?’ hoor ik in de trein. ‘Dan ga je toch verhuizen,’ wil ik roepen. Maar ik zwijg. Ik heb me er niet mee te bemoeien. Dingen liggen gecompliceerder. Een hypotheek, een vaste baan, een opgebouwd netwerk. We kunnen niet spontaan naar Vlissingen verhuizen als onze plicht ons roept. De zorg hebben we uitbesteed aan anderen. De regering doet moeder. Zo is dat geregeld. We betalen belasting en moeder kan een thuishulp aanvragen. Heel handig. Kunnen we ons eigen leven blijven leiden. Iedereen onafhankelijk en economisch zelfstandig. Dat is vrij. En vrijheid is een groot goed. Het is zo’n toestand om elkaar nodig te hebben. Daar houden we niet van. Een beetje mag wel, dat is charmant. Dat je soms een boodschapje voor elkaar doet. Of een klusje. Maar pure afhankelijkheid willen we niet. Vreselijk. Moeder geneert zich ook. ‘Sorry, dat ik het niet meer kan. Sorry, dat ik jullie nodig heb.’ Zo doen we dat in Nederland. Ieder z’n eigen bestaan. Maar de staat haakt af, roept: ‘Jongens, het geld is op. Tien minuten kunnen we bieden voor het aantrekken van een steunkous, maar als moeder verdrietig is, huilt ze maar alleen.’

En daar staan we dan. Ontkoppeld van elkaar. Dochter in Wageningen. Zoon in Hengelo. Moeder in Vlissingen. Natuurlijk is er een buurvrouw, maar die kan niet elke dag medicijnen toedienen. 
Ik denk aan hoe het is in landen als Turkije, waar families bij elkaar wonen. Dan is er altijd wel een tante die als oppas fungeert, of zorgt voor oma. Helaas kan die tante, dan niet alleen een tante maar ook een irritante zijn. Dat hoort erbij. Zelfontplooiing is een schaars goed, maar je leert te verdragen. 
Ik denk aan hoe het vroeger was. Mijn grootouders trouwden bij hun oom en tante in. Geld voor een eigen huis hadden ze immers niet. Het was voor hen niet gemakkelijk om het kroost op te voeden onder het strenge, toeziende oog van de oudere generatie. Mijn oma leerde zwijgen. Mijn oma leerde nederigheid. Mijn oma leerde te berusten. Die eigenschappen staan haaks op deze tijd. 
We zijn te eigengereid om ons aan te passen, in te schikken, of op te offeren. Vrijheid is een groot en heerlijk ding. En dan zijn het notabene de liberalen die roepen: ‘Niet de staat, maar de eigen familie moet voor moeder zorgen.’ 
Een nobel streven. Maar wie durft het aan? ‘Wij staan voor je klaar, moeder!’

Mijn familie heeft mij een tijd geleden een zonnescherm opgedrongen. ‘Binnenkort komen we met z’n allen een zonnescherm aan je huis hangen?’ was hun mededeling. ‘Het is een cadeau. Je kunt het zeker goed gebruiken in de zomer.’
‘Oh,’ was mijn reactie. Echt enthousiast was ik niet. Nog nooit was het in me opgekomen dat ik misschien een zonnescherm nodig zou hebben. Meestal vermaak ik me goed in de hitte en aan zonnestralen heb ik geen hekel.

Mijn familie had een zondagmiddag geprikt om mij te bezoeken en het gevaarte aan de gevel vast te maken. Ik zou dan voor hen koken. Dat was het idee.Ik stemde in. Koken voor mijn familie doe ik graag. Het zonnescherm moest ik op de koop toe nemen.

Vier weken later stonden ze voor m’n deur met het ding onder hun arm. ‘Kom binnen,’ zei ik. Terwijl ik koffie maakte en taart afsneed, ging mijn familie meteen aan het werk met ladders en allerlei stukken gereedschap. Ze bedoelen het goed, dacht ik, en zo’n zonnescherm kan er mooi hangen. Daar heb ik verder geen last van.

Het ging een hele tijd goed, de sfeer was aangenaam. Mijn familie boorde, ik kookte. Totdat ik de stemmen van mijn Amsterdamse buren horen. Ik liep naar buiten. ‘En toch doen we het op onze eigen manier,’ zei mijn zwager. ‘Maar dat gaat mis,’ reageerde mijn buurman, ‘je kunt het beter zo doen.’ ‘Nee, dat doen we niet,’ zei mijn zwager en hij keek me aan, alsof hij zeggen wilde: ‘stuur die bijdehande bemoeials terug naar hun eigen tuin!’ Maar ik kon het spontane Amsterdamse noaberschap erg waarderen en greep niet in. Uiteindelijk wonnen de Tukkers. Mijn buren dropen af naar hun eigen tuinmeubilair.

Alle blikken waren op mij gericht. ‘Wij dachten dat er in Twente veel sociale controle was, maar hier in Amsterdam is het veel erger!?’ Ze bedoelen het goed, zei ik. Mijn buurman maait mijn gras en als ik mijn sleutels verloren ben, slaat hij een deurraampje voor me in. Op t gebied van ‘in en om het huis’ heeft hij goede tips. Ik heb twee linkerhanden en bij tijd en wijle moet ik flink sociaal gecontroleerd worden, anders gaan de dingen mis.

Gisteren heb ik voor het eerst mijn zonnescherm proberen uit te rollen. Tevergeefs. Er kwam nauwelijks beweging in. ‘Weet je wat het probleem is?’ hoorde ik mijn buurman roepen. ‘Ze hebben m op de kop opgehangen!’ 
Oftewel: ‘Een goede buur is soms beter dan een verre zwager.’

Ik heb iets met oerklanken. Ongeciviliseerde kreten van vreugde, verdriet en flauwekul, zoals dieren ze uitstoten kunnen. Taal is me te gepolijst, te bedacht. Alles wat ik zeg is door de gecensureerde koker van mijn hersenen geweest. Oerklanken meen ik. Mijn mond opent zich en een willekeurig geluid geeft zich over aan het luchtruim. Daar heb ik geen zeggenschap over en dat is prettig. Zoiets als dat het leven aan je leeft. Bomen vergaat het op die manier, die groeien ook door zonder coachingstraject. Ik ken geen wilg die denkt: Zal ik wel of niet een post-HBO-opleiding gaan doen?

Oerklanken. Ik weet niet waar ik de mijne uit moet laten. Een hond is gemakkelijker. Amsterdam is er de stad niet voor. Als ik op de Dam iets oers uitstoot, word ik versleten voor idioot. Opgepakt misschien.

Ik wil een wolf zijn in de nacht die de maan aanroept op handen en voeten, ‘AaaaahOooeeeeeeoooee’ huilt en daarna een mok warme anijsmelk neemt. Iedereen zou het moeten doen; buiten wolfje spelen voor het slapengaan. De dag uit je longen roepen. Jezelf geven aan de sterren, en als je goed kijkt knipoogt er altijd wel eentje terug. Dat is gezonder dan Pauw en Witteman kijken in de herhaling, of jezelf aanmelden op een forum over euthanasie onder de naam 
Motherfucker.

Heb wel eens ’n Naturjodelweekendworkshop gevolgd in de buurt van Basel. ‘Was machst du hier? Es gibt doch überhaupt keine Bergen in Holland?’ reageerde men. Toch jodelde ik met mijn Twentse wortels iedereen omver. Daar kon geen koebel tegenop. Soms als niemand kijkt, jodel ik. Op momenten dat ik m’n pinpas in de gleuf van een parkeermeter steek. Dat zijn de ultieme jodelogenblikken. Jodelhietie, gevolgd door een vreugdesprongetje als de parkeerkaart uitgeworpen wordt.

Oer is gezond. Samenvallen met je met je premature natuur, niet met je aangeleerde grijns. 
Ik fantaseer over de Nederlandse Dag van de Woede, in navolging van Libië. Een soort omgekeerde dodenherkenning; geen stilte, maar lawaai. Dat er op revolutionaire wijze woordeloos geschreeuwd wordt, niet om te beledigen, of om gelijk te halen, maar in het kader van de volksgezondheid. Soms moeten er dingen uit zonder politieke lading.

Alhoewel velen hun eigen emotionele frustraties botvieren onder een politieke noemer. Partij voor de Vrijheid noemt zich zoiets dan. Echte vrijheid is samen gehuld in een knalrode burka door de stad over het trottoir rollen, giechelend en daarna luidkeels het Wilhelmus zingen op de melodie van ‘Zie ginds komt de Stoomboot’. Soms heb ik zin in die dingen. Ik kan niet tegen kaders, tegen lijnen. Mijn vader zei altijd: ‘Niets in de natuur is recht.’ En met twee vlechtjes in mijn haar en een loep struinde ik net zolang door het gras, controleerde ik de sprieten tot ik het tegendeel bewezen had.

Ik wil een wolf zijn in de nacht. Op handen en voeten wil ik wezen, luidkeels en stormachtig. Een wolf die de hemel aanroept en luistert naar het hartverwarmende gloeien van de sterren. Als ik dan goed kijk, knipoogt er altijd wel eentje terug.

Of ik me verkiesbaar wilde stellen voor de meest sexy vegetariër van dit jaar? ‘Moet ik dan heel zwoel doen met sojaworstjes?’ vroeg ik, ‘of een geitenwollen stringetje aan?’ Dat hoefde niet.

Maak voorbij het vleesloze bord thuis aan tafel een publieke vuist voor de dieren in de bio-industrie! Dat was het verzoek. En ondanks dat ik een verkiezing voor de meest hartstochtelijke of de meest eigenwijze vegetariër spannender had gevonden, stemde ik in. Met hartstocht win je tegenwoordig geen zielen. Sexy moet je wezen. Zelfs als vegetariër .

Dus nu sta ik als RBT-er (redelijk bekende Tukker) met onblote schouders tussen Wouter Bos en Nicolette Kluijver verkiesbaar te wezen op de website van Wakker Dier met als lijfspreuk: ‘Omdat dieren levende wezens zijn van vlees en bloed en geen commerciële industrieproducten, ben ik heilig overtuigd vegetariër in hart en nieren!’ Alles voor het beest.

Onder het motto ‘Een dag geen vlees is een dag goed geleefd’ trek ik binnenkort ten strijde tegen de kiloknallerskippen. Een nobel streven, want in dit post-Balkenendiaanse tijdperk zit geen mens nog te wachten op moralistische uitlatingen. Zo hoorde ik laatst een vrouw zeggen: ‘Natuurlijk vind ik het heel erg dat die kippen allemaal vetgemest in zo’n kistje zitten en elkaar doodprikken met hun afgeknipte snaveltjes.’ Ondertussen stak ze haar vork in een halve haan.

Het kan tegenwoordig allemaal: iets verkondigen en tegelijkertijd handelen naar het tegendeel. Dat doe ik ook. Tijdens het autorijden of minutenlang heet douchen bedenk ik vaak de meest geniale oplossingen voor het milieu. 
Maar ondanks dat in de huidige tijdsgeest vaak het recht van de dikste middelvinger regeert en zelfs Obama geen tekens van hoop meer uitzendt, zal ik toch mijn zwaaiende wijsvinger uit mijn oude doos halen.

Ik zal ‘Een betere wereld begint op je bord’ op mijn winterjas borduren en de barricade betreden. Misschien ga ik zingend en sentimenteel met een biggetje onder mijn arm de boer op voor ‘zeer beperkt spare-ribs’ op menukaarten. Misschien ga ik een ochtendje huilen bij de koelkastvitrines van de Aldi om het leed achter al die plakken ham. Of misschien neem ik groepen kleuters mee op excursie naar slachthuizen. Jong gezien, oud afgeleerd.

Een oproep: Mensen verenigt u! Laat deze week eens de balkenbrij staan, de boerenmetworst hangen, de speklap achterwege en de rosbief gaan. Doe eens diervriendelijk creatief met nootjes, tofu of bonen, een zalig karma zal u belonen. 
Wakker dier. Nu wij nog.

Je wast je ontbijtbordje af, je veegt wat kruimels van het aanrecht, je gaat met een klamvochtig doekje over de deur van de koelkast, je loopt naar buiten om een flacon lenzenvloeistof te halen, je komt thuis met een nieuw rokje, een boek over paringsrituelen in het rijk der zoogdieren, tweehonderd waxinelichtjes, vier appelflappen drie betalen en eenansichtkaart voor tante Mien,

je zet koffie, je klopt melk op, je kijkt naar buiten, je ziet een man die een hond uitlaat, je leest een folder van een electronicazaak, je schenkt koffie in, je neemt een appelflap, je bedenkt je dat hardlopen zo prettig is om te doen, je haalt het prikbord leeg, je vervangt een kapotte gloeilamp, je stapelt een paar boeken, je leest een achterflap, je zet de Bolero van Ravel op, je maakt alvast een todolist voor overmorgen, je hangt iets aan de kapstok, je ontdoet een tas van snoeppapiertjes, kassabonnetjes en zakdoekjes, je checkt je mail, je neemt een appelflap, je bedenkt je dat hardlopen zo prettig is om te doen,

je haalt de was van het rek, je vouwt een theedoek op, je slaat de krant open, je leest een leuk artikel over homohuwelijken, je ‘googelt’ woonwagen, je staart naar je sinaasappels, je draait in je haar, je wist oude smsjes, je kijkt in de spiegel, je merkt een beginnend pukkeltje op, je schraapt wat kaarsenvet van de tafel, je denkt na over het avondeten, je zet een gebruikte koffiemok op het aanrecht, je gooit een beurse appel weg, je wordt het tikken van de klok gewaar,

je raapt een snippertje op, dat breng je naar het oud papier, je neemt een appelflap, je bedenkt je dat hardlopen zo prettig is om te doen, te trekt een kleed recht, je luistert naar de stemmen van buiten, je trekt je sportbroekje, je comfortabele hemdje en je trimschoenen aan, je slaat een denkbeeldig kruis, je haalt diep adem en je sprint je huis uit!

Als na een kwartier het ritme van je benen je draagt, de buitenlucht door je longen giert, het riet langs de kant van de sloot je bemoedigend toewuift, de grazende koeien je begripvol aanstaren, je wangen gloeien als kolen, een tegemoetkomende trimmer je collegiaal toeknikt, en de zon plots doorbreekt, denk je maar een ding: Dit had ik veel eerder moeten doen!?